رحیمی گفت: زمانی که مقاله اول به اتمام رسید، بیش از دوره تحصیل کارشناسی علم آموختم و (این کار) وسعت دید گسترده ای به من داد که در دوره کارشناسی ارشد نیز کمک زیادی به من کرد. اگر دانشجویان این مهم را در اولویت قرار دهند، سطح علمی در جامعه مهندسی به طور چشمگیری افزایش پیدا می کند و پس از گذشت چند سال، بسیاری از مشکلات موجود در ساخت و ساز و تصمیم گیری ­های مهندسی نیز حل خواهد شد.

وی افزود: تنها با انجام چند پروژه که اغلب قبلا مشابه آنها انجام شده است و هیچ چالش و خلاقیتی را نمی طلبد، نمی توان سطح علم را افزایش داد. تحقیق و پژوهش باید بخشی از دروس باشد و پروژه­ های دانشگاهی نیز به سمت و سوی مقاله شدن پیش بروند.

پژوهشگر برتر بخش دانشجویی دانشگاه بیان داشت: دانشجویان علاقمند در تمامی دوره­ ها و گرایش ­ها حضور دارند، اما نهاد یا فردی که متولی شناسایی و پرورش این استعدادها باشد، وجود ندارد. بسیاری از دانشجویان در بسیاری زمینه­ ها قوی هستند، اما نمی­دانند از کجا باید شروع کنند و چگونه یک مقاله را بنویسند. متاسفانه به دلیل کمبود زمان و مشغله کاری- فکری اساتید، این استعدادها نادیده گرفته می­شوند.

رحیمی افزود: در طول دوران تحصیل به دانشجویان انواع مختلف ماهی را می دهند، اما ماهیگیری را یاد نمی­دهند که این مسئله نیاز به توجه بیشتر دارد. برای حل این مشکل، دانشگاه نیاز به تاسیس انجمنی وابسته به معاونت پژوهشی به نام "سرای پژوهش" دارد که وظیفه جمع ­آوری استعدادها و معرفی آنها به اساتید را برعهده بگیرد. ارائه هر مقاله برای ارائه دهندگان، هزینه مالی و زمانی زیادی دارد که متاسفانه به دلیل عدم حمایت دانشگاه، انگیزه­ دانشجویان هم بعد از مدتی از بین می رود.

وی خاطر نشان کرد: اگر به مقالات داخلی هم به اندازه مقالات بین المللی اهمیت داده شود، فعالیت پژوهشی می تواند نشانگر توانایی و اثبات علم یک شخص در یک حوزه خاص باشد و همچنین نهادهایی که به تخصص ویژه نیاز دارند، می ­توانند این افراد را براساس مقالات و سطح کارهای انجام شده، شناسایی کنند.

پژوهشگر برتر بخش دانشجویی دانشگاه گفت: اغلب طرح ­های پژوهشی که جنبه اجرایی داشته باشند، نیازمند هزینه و بودجه زیادی هستند که این امر برای بسیاری از پژوهشگران مقدور نیست. اگر فعالیت های پژوهشی از جنبه تئوری به سمت تئوری-عملی بروند، به نظرم فعالیت مسئولین علمی کشور پر رنگ ­تر و نمایان ­تر می شود.

رحیمی عنوان کرد: اصولا طرح هایی که جنبه اجرایی داشته باشند، ابتدا باید بصورت تئوری بررسی شوند. جهت کسب تجربه، به آزمایش یکی از ایده هایی که از نظر تئوری پاسخگو بوده نیاز داریم که حتی اگر از نظر بودجه نیز مشکلی وجود نداشته باشد، به دلیل عدم وجود نهادی جهت فراهم آوری یا معرفی طرح به کارگاه و ایجاد امکانات ساخت، اجرایی شدن طرح ها کمرنگ می شود و پس از چندبار تجربه در این امر، به دلیل محدودیت­ ها و مشکلات بسیاری که در مسیر وجود دارد، دیگر به اجرای طرح نمی توان فکر کرد. ایده های بسیاری جهت بهینه سازی برخی مشکلات اجرایی روزمره مهندسی عمران داشته ام که به دلیل (برخی) محدودیت ها در مرحله پیشنهاد باقی مانده است.

وی درخصوص نهاد یا سازمان حمایتگر از طرح های پژوهشگران حوزه فنی و مهندسی گفت: اولین نهادی که باید به این امر توجه کند، دانشگاه است و در ادامه، دانشگاه باید با کمک وزارت علوم، نهادهای خصوصی پشتیان و حامی مالی را شناسایی و معرفی کند. به عنوان مثال، مرکز تحقیقات مسکن، میز لرزه دارد که با برنامه ریزی مناسب می تواند چند برابر آزمایش های حال حاضر فعالیت کند. نخست باید ظرفیت و زیرساخت های موجود هر دانشگاه و سازمان در کشور جمع آوری شده و متناسب با طرح ها و وسایل مورد نیاز پژوهشگران در هر دانشگاه، به دانشگاه یا شرکت های دیگر معرفی شوند.

رحیمی عنوان کرد: طرح های من درحال حاضر مدلسازی تئوری هستند و بعنوان طرح تجاری ارائه نشده اند. با توجه به مشکلات فراوانی که بدون حامی و پشتیبان در مسیر وجود دارد، ترجیح می دهم فعلا بر روی طرح های تئوری کار کنم و طرح های عملی و تجاری را با هزینه شخصی انجام دهم تا سوء استفاده های حقیقی و حقوقی از این طرح صورت نگیرد.

گفتگو: حانیه محبی زاده